Belevenissen van een vakgek 2; de kerstdagen.
Kerst is voor iedereen een onverklaarbare magische grens. Alles moet opeens af. Nog even de afvoer laten reinigen, omdat er eters komen. Nog even snel een nieuw riool, terwijl het al maanden lekte.
Iedereen is druk met de voorbereidingen, zodat we tijdens de kerstdagen doodop, maar geheel ontspannen kunnen proberen om in zo’n klein pannetje een stukje vlees te garen.
Persoonlijk sla ik dat pannetje over en gooi het vlees meteen op de plaat. Want dat is wat we uiteindelijk toch doen, als we het wachten zat zijn.
Het leuke van werken bij mensen thuis tijdens de kerstperiode is de ontspannen en gulle sfeer bij mijn klanten. Je krijgt van alles; koffie, taart, hapjes, soep. Flessen wijn, bier, kaas. En natuurlijk kalenders. Bergen kalenders. Maar soms is er stress. Veel stress.
Terwijl ik mijn grote kale hoofd tussen een sifon en een boilertje door in een keukenkastje wurm, staan de bewoners tegen elkaar te schreeuwen over de kleur van de kerstballen. Hij wil zilver en zij wil rood. Vorig jaar mocht zij kiezen en nu is het zijn beurt.
Maar, is haar pleidooi; Hij heeft geen smaak. Hij had de besneeuwde nepruitjes op het keukenraam ook al verknald, want er zat van begin tot eind ruim een centimeter verschil in de horizontale strepen. Bovendien had hij de spuitsneeuw over de lijntjes laten komen, wat een rommelig gezicht was.
“Niet als je van buiten naar binnen kijkt”, oppert hij nog voorzichtig.
Tussen de kieren van het keukenkastdeurtje door, zie ik de man al mopperend rommelen in een kerstdoos. Hij trekt er twee stenen kerstklokken uit en rammelt ermee. “Oh nee, niet die walgelijke klokken van je!” “Ja maar die zetten we ieder jaar…” “Dit jaar dus niet!”, valt ze hem in de rede. “Afschuwelijk. Die kunnen echt niet meer”.
Ik zie de man met hangende schouders richting de keuken lopen. “Lukt het? Wilt u misschien koffie?” vraagt hij. Ik knik met een meelevende blik. Op de achtergrond moppert de dame nog iets over ‘eerst werken en dan koffie’, maar het gebrom van de Senseo overstemt de rest van haar relaas.
“Wil je er misschien een oliebol bij?”, vraagt de man even later, terwijl ik de angst in zijn ogen lees. Ik heb nog geen ja gezegd, of zijn liefhebbende vrouw stormt de keuken in. “Die oliebollen zijn voor straks. Als Jan en Mien komen. Voor bij de koffie!”
De man legt ondanks haar protest een besuikerde oliebol op een schoteltje naast mijn kop koffie. Hij verontschuldigt zich en sjokt naar de kamer. Hij heeft zojuist opdracht gekregen om de lampjes in de boom te hangen. Mits hij ieder lampje rechtop met het bijbehorende ringetje op het uiteinde van een takje zou bevestigen.
“Voorzichtig! Geen naalden in mijn kleed!” hoor ik vanuit de woonkamer.
Terwijl ik met een elektrische veer de afvoer schoonmaak, zie ik de schimmen van twee mensen door de glas-in-loodramen van de tussendeur. Hij gebogen, hangende schouders, armen langs zijn lichaam. Zij druk gebarend. Dan weer wijzen, dan weer handen op haar hoofd, handen in haar zij. Even lijkt het of ik haar zie stampvoeten. Gelukkig maakt de ontstoppingsmachine net genoeg lawaai om niet meer letterlijk te kunnen horen wat er word gezegd.
Ik controleer de afvoer nadat ik alle buizen weer in elkaar heb gezet. Terwijl ik mijn werkbon schrijf, gaat het gemopper onverminderd door.
Ik loop voor een handtekening naar de vrouw des huizes, er vanuit gaande dat meneer niet ‘bevoegd’ is om te tekenen. Mevrouw gaat na het aftekenen van de bon met de stofzuiger aan de slag, terwijl meneer nog even wil weten wat ik precies heb gedaan. Hij loopt nog even mee de keuken in.
Terwijl ik hem wijs op de buizen in het keukenkastje en hem het advies geef af en toe het sifon schoon te maken, klinkt een luide klap en glasgerinkel uit de woonkamer. Geschrokken stuiven we samen naar de woonkamer.
De kamer ligt bezaaid met scherven van gesneuvelde glazen kerstballen. De stofzuiger ligt op z’n kant te loeien in de woonkamer.
De piek ligt in stukken op de salontafel. De kerstboom ligt met knipperende lampjes op de grond. Het snoer van de stofzuiger is niet alleen om de stam van de boom gewikkeld, maar ook om het linkerbeen van mevrouw. Zij ligt te midden van de chaos op haar buik op de grond, zachtjes te grienen.
De man kijkt mij aan en ik hem. Zijn gezicht staat opeens een stuk minder wanhopig.
Hij krabt zijn kalende hoofd en zegt net hard genoeg; “Ga jij maar verder met je klussen hoor, je zal het druk genoeg hebben. Ik los het hier wel op.” Hij lacht voorzichtig en zegt; “Ik denk dat ik toch zilveren ballen krijg dit jaar.”
Ook een verstopte afvoer?
Koop een oliebolletje extra. Wees een beetje lief voor elkaar. Smit Riooltechniek heeft de voordeligste tarieven. Hou je mooi wat over om samen nieuwe ballen van te kopen.
0798200284
info@smitriooltechniek.nl