Belevenissen van een vakgek 14; Een kerstgroet van SMIT zelf (en zijn vrouw)

De eerste keer met je plannen naar de bank, de eerste keer bij de Kamer van Koophandel. Voor het eerst een bedrijfswagen kopen, van de eerste zakelijke lening ooit. Voor het eerst zelf een bus betimmeren, inrichten. De eerste keer dat je eigenhandig gereedschap koopt en een plekje geeft in je nieuwe bus. De allereerste klus, helemaal zelfstandig. Niemand om op terug te vallen. Zelf oplossen. De eerste factuur opstellen en versturen, met jouw bedrijfsnaam op de kop. De eerste keer dat er een betaling binnenkomt van een echte klant.

De eerste keer dat je werk uitbesteed aan een ZZP-er en al snel voor het eerst een 2^e bedrijfswagen aanschaffen. De eerste keer een huurcontract ondertekenen en verhuizen. Voor het eerst een personeelslid in dienst nemen. Voor de allereerste keer een klant die niet betaald. De eerste keer een deurwaarder inschakelen. Het eerste arbeidsconflict, de eerste keer met een advocaat aan de slag. De eerste keer te maken krijgen met ‘oneerlijkheid’.

De eerste keer van eenmanszaak naar BV, voor het eerst naar de notaris. De eerste keer dat je trapt in een nepfactuur. Het eerste sponsorbord bij een sportclub. Voor het eerst op je plaat gaan met de aanschaf van hardware dat niet blijkt te werken. Voor het eerst in mooie praatjes trappen en compleet verkeerde software aanschaffen.

Hoe werkt dat met een holding, met verzuimverzekeringen? Pensioenen? Een CAO? Subsidies? Aansprakelijkheid?

Al deze eerste keren staan voor twijfel, een beetje angst, slapeloze nachten, zal ik wel of zal ik niet?

Bij al die eerste keren was er één steun en toeverlaat: Mijn vrouw. Altijd even rustig, weloverwogen. Wist altijd de goede vragen te stellen en mij een spiegel voor te houden. Ze baalt er wel eens van dat ik haar steeds minder nodig heb. Maar dat is slechts te wijten aan het feit dat ik steeds minder ‘eerste keren’ heb. Daarnaast mag ik me gelukkig prijzen met een geweldig team van mensen die aan alle kanten betrokken zijn bij, wat ik inmiddels ‘ons bedrijf’ noem.

Er zijn genoeg mensen die zeggen; “je verdient zelf alle credits, want je hebt de juiste persoon op de juiste plek gezet”. Maar dat doe ik af als onzin. Ik heb de juiste mensen een kans gegeven zich een plek te verwerven binnen de zaak. Zich te ontwikkelen en verantwoordelijk te zijn. Ik heb ze fouten laten maken, net zoals ik fouten maak. Om ervan te leren. Beter te worden in wat je doet en het beste uit jezelf te halen.

Ik heb mijn stem niet hoeven te verheffen en dat ben ik ook niet van plan. Bespreken van verwachtingen, praten over problemen, vooroordelen achterwege laten, vragen stellen. Dat is inmiddels cultuur binnen de tent. Niemand is hier meer waard dan een ander, omdat niemand kan zonder de ander. Controleren? Daar doen we niet aan. De basis is vertrouwen. We houden ons niet bezig met negativiteit. We gaan uit van het goede in de mensen en dat niemand hier zit om de boel te bedonderen. (Ook weer wijsheid van mijn vrouw).

Het werkt. De eindejaar gesprekken, die we houden om te peilen hoe gelukkig onze medewerkers zijn, gaven een goede score aan. Eén van de vragen was; ‘als jij hier één dag de baas zou zijn, wat zou jij dan als eerste veranderen?’ Het antwoord bleef uit. Helemaal niets. Dat is toch prachtig?

Aankomend jaar gaan we dit geweldige bedrijf nog geweldiger maken. Er komt namelijk een werkgroep, bestaande uit iedereen behalve leidinggevenden. En die groep gaat gezamenlijk heel veel zaken bepalen. Niet alleen de kleur van de kantine, of welke werkkleding we kopen, maar ook welke lonen het beste passen bij welke vaardigheden. Ze gaan leren hoe ze cijfers moeten lezen, zodat ze in staat zijn om te beslissen over investeringen. Ze mogen beslissen over uitjes, trainingen, scholing. Of een collega een trede hoger kan of niet. En wat er dan moet gebeuren om wél die trede extra te bereiken, als er nog wat geschaafd moet worden.

Zitten ze erop te wachten? Vast niet allemaal. Maar het is te belachelijk voor woorden dat ik, terwijl ik me met hele andere zaken bezig houd, moet beslissen over voor hun alledaagse zaken. Het zijn allemaal volwassen mensen, die buiten werktijd ook een leven vol verantwoordelijkheden hebben. Dan zou het toch van de zotte zijn dat je tussen 8.00 – 17.00 op werkdagen opeens niets zelf kunt bedenken of beslissen?

Er wordt me wel eens gevraagd waarom ik dit zo graag wil. Wat is het grotere doel hierachter? En dat is redelijk eenvoudig. Overal zijn handen tekort en werk teveel. Met andere woorden; als je de handen hebt, is je toekomst zeker. Daarom behandelen wij iedereen zoals we zelf behandeld willen worden. We willen geen nummer zijn. We willen gehoord en gezien worden. We willen dat er naar ons wordt omgekeken. We willen gelukkig zijn.

In mijn dromen staan mensen in de rij om bij SMIT aan de slag te gaan. Is iedereen nauw betrokken en vol vertrouwen. Zorgt ieder op zijn manier voor tevreden klanten. En bepalen de mensen zelf wat een schappelijk loon is bij welk niveau. Dat zorgt voor gedrevenheid en dát weer voor klanttevredenheid. En dat zorgt voor positieve praatjes over de mannen en vrouwen van SMIT. En dát zorgt voor meer klanten. En dat vraagt om meer mensen. En zo is het kringetje weer rond.

Onze doelen zijn weer helder voor het komende jaar. We gaan er weer iets geweldigs van maken. Een nieuw pand, nieuwe spullen, nieuwe collega’s, nieuwe klanten. En het mooie is; we beginnen met een bonus in januari ‘23. Omdat ze dat verdiend hebben. Dubbel en dwars!

Bij deze wil ik jullie allemaal, ook namens mijn lieve vrouw, hele fijne en gezellige kerstdagen wensen en alles wat nodig is om ook het nieuwe jaar tot een groot succes te maken!