Belevenissen van een vakgek 1; Over naaktportretten en anticonceptie

Rioolwerk is op zich niet zo heel erg boeiend. Ik roer in andermans poep. Vies? Welnee, er is niet mee geknoeid. Het valt uit een bibs in het toilet en daarna is de hoop ongemoeid te water gesteld. Tenminste, dat ongemoeide, daar ga ik gemakshalve maar gewoon vanuit. Mensen hebben vreemde hobby’s tegenwoordig. Daar moet ik niet teveel over nadenken.

Het zijn de klanten, die mijn werk leuk maken. Leuke mensen, die oprecht geïnteresseerd zijn in wat ik doe, waarom ik het doe en hoe ik zo gek ben geworden om het te gaan doen.

Ik vertel mijn klanten dan steevast dat ik na mijn studie aan het magnesium heb doorgeleerd voor Rioloog en daarna mezelf tot eigen baas heb gepromoveerd. Ik zie de klanten dan vertwijfeld kijken. De één begint meteen te lachen. De ander knikt geïnteresseerd, maar laat het gesprek voor wat het is. Toch zie je ze even later driftig swipen op hun smartphone. Waarschijnlijk zoekend naar de inhoud van een opleiding aan het magnesium.

Ik mag graag een grapje maken. Zo zijn er dames aan de receptie van een kantoorgebouw die met hun mannelijke collega’s van de technische dienst gaan overleggen als ik ze, na binnenkomst, heb gevraagd of het gaat om een verstopt heren- of damesurinoir.
De reacties getuigen niet altijd van een goed gevoel voor humor. Waar de één gierend roept; “Oh wat dom van mij!” , zegt de ander mij met het schaamrood op de kaken en een venijnige blik ‘dat het dit keer gaat om het heren urinoir’.
Soms vind ik het zielig, dat ik zo’n receptioniste levenslange opmerkingen over damesurinoirs heb bezorgd.

Om zonder schuldgevoel én met een glimlach van de receptioniste te kunnen vertrekken, meld ik dan altijd na afloop van de klus nog even dat het probleem veroorzaakt werd door de veren van een WC-eend. Het blijft geweldig om een lolbroek te zijn.

Toch ben ik niet bij iedere klant zo zelfverzekerd. Ik kwam eens bij een jongedame in Gouda, die terwijl ik de keukenafvoer ontstopte, op haar keyboard midden in de woonkamer “I will survive” stond te spelen en daarbij luidkeels de tekst meegilde als een valse, schorre kraai. Om me na dit huiskamerconcert te vragen wat ik er van vond en of ik nog een verzoeknummer had voor haar.

Of die keer dat ik in een CV-ruimte bezig was. Aan de binnenkant van de deur hingen foto’s van twee mannen. Onder andere In lingerie, in een dragqueen-outfit, in kabouterpakken met uitgesneden billen en in elfjeskostuum compleet met zwartbehaarde benen.
Na het bewonderen van de bijzondere fotocollage moest de werkbon worden ondertekend. Beide mannen zaten keurig in rode ribbroeken en wollen spencer, ieder op een hoek van de bank de krant te lezen. Zij wisten dat ik wist welke hobby ze erop nahielden. En ik wist dat zij wisten dat ik… nou ja, laat maar. Ik heb geen van beiden in hun ogen durven kijken.

Of Laatst nog. Ik kwam bij een dame voor een stankprobleem. Terwijl ik in het halletje bij het toilet met haar aan het overleggen was, valt mij recht achter haar een foto aan de wand op. Op de foto stond een dame, zittend op haar knieën, in een sexy pose achterover hangend, gehuld in een doorschijnend lapje stof, waarbij geen moeite was gedaan om enig subtiel censuur toe te passen.

Het bleek niet zomaar een spannend kiekje, maar een portret van de bewoonster zelf. Tot wel vijf keer toe, bleef mijn aandacht hangen op de foto. Ik moest wel. Ik ben een man, dus ik kan er niets aan doen. Meest gênante was het moment waarop de dame even achter zich keek, in de richting van waar mijn blik steeds naartoe dwaalde. Ik bespeurde een begrijpend glimlachje. In plaats van zenuwachtig of beschaamd tussen mij en de foto te gaan staan, deed ze een stap opzij. Hierdoor raakte mijn mannenbrein in tweestrijd, omdat ik nu mijn hoofd moest draaien tussen haar en het spannende kiekje. Ik heb geen idee meer wat ik in die minuten heb uitgekraamd. Ik weet alleen dat ik pas weer bij mijn volle verstand was, toen ik opgelucht met een vervolgafspraak buiten de deur stond.

Maar één van de top 3 gênante momenten, was toch wel het moment dat ik met de veer een bos voorbehoedsmiddelen uit een riool trok. Mijn vrouwelijke klant liep van rood tot paars aan. Ik probeerde haar gerust te stellen door haar te zeggen ‘dat ik wel het een en ander gewend was’. Maar dat mijn dringend advies wel was om voortaan de prullenbak te gebruiken.

De dame keek me glazig aan. “Ik ben aan de pil, wij gebruiken die dingen helemaal niet….” Mompelde ze. Ik zag bij haar het besef ontstaan. Zij gebruikte ze niet. Ze zaten in haar riool. En dat van haar man. Haar thuiswerkende man, zoals zij mij zojuist verteld had.
We keken elkaar aan. Ik wist wat zij dacht. Zij wist wat ik niet wilde zeggen.

Ik bood aan de rommel op te ruimen, maar voor ik mijn zin had afgemaakt griste zij de rubberen jongens van de toiletvloer en drapeerde ze in de naastgelegen keuken op een schoteltje op het aanrecht. De man had wat uit te leggen vanavond.

Zonder om een handtekening te vragen, heb ik zo snel mogelijk mijn spullen ingepakt en ben vertrokken.

Twee weken later stond ik voor een ontstoppingsklus met dezelfde oorzaak bij haar vrijgezelle buurman.
Na een camera inspectie bleek dat het een gezamenlijk riool was.

Ik heb daarna nog wel even een uitgeschreven verslag opgestuurd met die bevindingen.

Heeft u ook een verstopte afvoer of andere rioolproblemen?

Tip van de week: Draai uw naaktportretten om en dek eventuele buitensporige hobbymatige fotocollages af.

Bel 0798200284 of mail info@smitriooltechniek.nl

Blijf binnen op de bank zitten, terwijl wij uw afvoerprobleem verhelpen.

Als laatste; Treft u op de werkomschrijving géén oorzaak van de verstopping aan, vraag er dan gewoon niet naar.